Thursday 8 October 2015

Stavros Vavouris

 
                         Andre Kertesz, Paris 1929

So strange it rains on breakups


So strange it rains on breakups,
It always rains.

You see everything  flickering blurry
behind a window pane
hit by merciless rain.
You start wiping it
but the water
instantly over the other water
it makes it more ane more blur
while withdrawing in the street
a completely undefined shape
and there it is! vague , hesitating for a while
before getting dissolved in the rain.

It rains on breakups.

Even if it shines bright under the light
the whole world.

So strange ! It rains,

it always rains.

Stavros Vavouris


Περίεργο βρέχει στους χωρισμούς


Περίεργο, βρέχει στους χωρισμούς, 
πάντοτε βρέχει. 

Όλα τα βλέπεις να τρεμίζουν δυσδιάκριτα
πίσω από `να τζάμι
που το κτυπάει ανήλεη η βροχή.
Κάνεις να το σκουπίσεις
μα το νερό,
αμέσως πάνω απ` το άλλο το νερό  
όλο και το θαμπώνει πιο πολύ
καθώς απομακρύνεται στο δρόμο
έν` απολύτως ακαθόριστο περίγραμμα
και να! θολό, που κοντοστέκει λίγο
πριν διαλυθεί μες στη βροχή.

Βρέχει στους χωρισμούς.

Ακόμα και ν` αστράφτει κάτω από το φως,
ο κόσμος όλος.

Περίεργο! Βρέχει,
πάντοτε βρέχει.  


Σταύρος  Βαβούρης

η λέξη  [τ.198] και το κείμενο του κ.Γ.Μαρκόπουλου

2 comments:

  1. Ίσως είναι το μόνο ποίημα του Βαβούρη που τυχαίνει να ξέρω. Όμως, μου αρέσει πολύ. Διαπιστώνω ότι είναι από τα πιο ήπια που έγραψε.
    Ψάχνοντάς τον λιγάκι παραπάνω, στο Ποιείν και αλλού, βρίσκω ενδιαφέρον στην ποίησή του, που σκοπεύω να εξερευνήσω περισσότερο.

    Να και ένα συναφές:


    ΕΡΧΟΤΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΒΡΟΧΗ

    Ερχόταν πράγματι βροχή·
    ο αέρας είχε σταματήσει
    κι ο ουρανός χαμήλωνε σταχτής.
    Μα μ’ όλες τις πρώτες ψιχάλες
    Δεν έβρεξε στο τέλος.

    Τώρα μου γράφεις· «Είπα ότι θα βρέξει…»
    Εν τούτοις –είμαι βέβαιος– δεν έβρεξε.
    Αυτό ’ναι γεγονός.

    Κι εκτός αυτού, κατά το βράδυ, αργότερα
    άνοιξε τον ουρανό ο αέρας που ξανάρχισε
    κι ίσαμε τις τρεις
    κυλούσε σαν να σάρκαζε
    ένα κατακίτρινο φαρμακερό φεγγάρι.

    Από το βιβλίο: Σταύρος Βαβούρης, «Ποιήματα», Ερμής, Αθήνα 1977, σελ. 150.


    Εδώ είναι ιδιαζόντως σκληρός με όσα υπονοεί:

    [Φαρμάκι σκέτο, ποίημα]

    Φαρμάκι σκέτο, ποίημα.
    Διαβρωμένο ως το μεδούλι απ΄τη στρυχνίνη
    πώς θ' αγαπηθείς;
    Καρκινογόνο ποίημα
    Για να εκδοθείς; Δε γίνεται λόγος
    Μ΄έφαγες με ροκάνισες
    κι εσένα ωστόσο τι θαρρείς;
    Θα σ' αποβάλουν σώμα ξένο - τι θαρρείς;-
    Μ' απόβλητα ραδιενεργά
    μαζί θα σε σκεπάσουν.
    Δε θ' αγαπηθείς.
    Αυτοί που κάποτε διαβάζαν
    τ' «άκουσε τ' απόμακρο το παλιό βιολί»
    εκείνο ξέρεις το μακάριο του Πολέμη
    διαβάζουν τώρα τ' «Άξιον εστί»
    όπως παλιότερα
    μας είχαν πρήξει με την «Κίχλη» του Σεφέρη

    Α, και Βρεττάκο - ναι - θα σου το πουν
    «Εσύ δεν έσκαψες»
    (Συ έσκαβες τον ίδιο σου το λάκκο)
    Εσένα σε περόνιασε φαρμακερή ατέλειωτη βροχή

    και σ' έκανε στρυχνίνη -
    δηλητήριο - ποίημα.

    Σταύρος Βαβούρης, από τη συλλογή Πού πάει, πού με πάει αυτό το ποίημα, 1985

    ReplyDelete
  2. Ρόζα μου καλή, η ποίηση του είναι πραγματικά πολύ ιδιαίτερη. Σ 'ευχαριστώ γι αυτά τα δείγματα που παραθέτεις!

    ReplyDelete