Giorgis Pavlopoulos, The passkeys

                                           Nissyros , photo Michael Müller

 

 

THE PASSKEYS

 

Poetry is an open door.

Many are those looking inside without seeing

anything and they pass by. But some         

see something, their eye catches something

and bewitched  try to get in.
Then the door shuts. They knock, no answer.
They look  for the key.
Noone knows who has it. They sometimes waste 

their entire life in vain trying  to find the secret to get it open.

They make passkeys. They try.

The door doesnt open anymore. Never did

for those who managed to see till the background.

Maybe all the poems written since the beginning of the world

is an endless bunch of passkeys

to open the door of Poetry.

But Poetry is an open door.

Giorgis Pavlopoulos

 

  z   z   z   z

Τα αντικλείδια

Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν
τίποτε και προσπερνούνε. Όμως μερικοί
κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι
και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.
Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς
δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί.
Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη
και τη ζωή τους κάποιοι χαλάνε μάταια
γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.
Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν.
Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ
για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.
Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν
από τότε που υπάρχει ο κόσμος
είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια
για ν' ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.

Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.

Γιώργης Παυλόπουλος